Το ξέφωτο

Στη μέση του δάσους υπάρχει ένα αναπάντεχο ξέφωτο που μπορούν να το βρουν μόνο όσοι χάνονται. 

Το ξέφωτο περικλείεται από ένα δάσος που πνίγει τον ίδιο του τον εαυτό. Μαύροι κορμοί με σταχτιά γένια λειχήνων. Τα δέντρα που είναι πυκνά περιπλεγμένα το ένα με το άλλο είναι νεκρά ως τις κορφές τους, όπου λιγοστά πράσινα κλωνάρια αγγίζουν το φως. Κι από κάτω: σκιά που κλωσά σκιά, ο βάλτος που μεγαλώνει. 

Αλλά στον ανοιχτό χώρο το χορτάρι είναι παράξενα πράσινο και ζωντανό. Εδώ υπάρχουν μεγάλες πέτρες που λες και τις έχουν βάλει σε τάξη. Θα πρέπει να είναι τα θεμέλια κάποιου σπιτιού, αλλά ίσως να κάνω λάθος. Ποιοι ζούσαν εδώ; Κανείς δεν ξέρει να μας πει. Τα ονόματα υπάρχουν σε κάποιο αρχείο που κανείς δεν ανοίγει (μόνο τ’ αρχεία διατηρούνται νέα). Η προφορική παράδοση είναι νεκρή και για τον λόγο αυτό και οι μνήμες. Οι τσιγγάνοι θυμούνται, αλλά οι γραμματιζούμενοι ξεχνούν. Σημείωνε και ξέχνα. 

Το μικρό αγρόκτημα βουίζει από φωνές, είναι το κέντρο του κόσμου. Οι κάτοικοί του όμως πεθαίνουν ή μετακομίζουν, το χρονικό διακόπτεται. Βασιλεύει ερημιά για πολλά χρόνια. Και το αγρόκτημα γίνεται σφίγγα. Τελικά εξαφανίζονται όλα εκτός από τα θεμέλια. 

Κατά κάποιο τρόπο έχω βρεθεί εδώ και παλιότερα, αλλά τώρα πρέπει να φύγω. Χώνομαι μέσα στους θάμνους. Ο μόνος τρόπος να τους διασχίσω είναι να κάνω ένα βήμα μπρος και δυο στο πλάι, σαν το άλογο στο σκάκι. Σιγά σιγά το δάσος αραιώνει και γεμίζει φως. Τα βήματα μεγαλώνουν. Ένα μονοπάτι ξανοίγεται απρόσμενα μπροστά μου. Έχω επιστρέψει στο επικοινωνιακό δίκτυο. 

Πάνω στην κολόνα του ηλεκτρικού που σιγοτραγουδά λιάζεται ένα σκαθάρι. Κάτω απ’ το αστραφτερό του κέλυφος τα φτερά του είναι ευφυώς διπλωμένα σαν αλεξίπτωτο μαζεμένο από ειδήμονα. 

Tomas Transtroemer, Τα ποιήματα, μετάφραση Βασίλης Παπαγεωργίου 

(εκδ. PRINTA)